Jezus op een briefje

Door de brievenbus dwarrelt een briefje. De bezorger spoed zich van ons tuinpad.

Ik raap het briefje op.

''Stichting voor evangelisatie''. Een flyer vol met eisen voor ons zondaars. Hel en verdoemenis. Sodem en Gomorra. Kom naar de kerk, anders komt u niet in de hemel!

Dat is nu al het zoveelste flyertje. En dat terwijl ik een ja-nee-sticker op de deur heb.

Snel schiet ik in mijn schoenen en trek mijn jas aan.

Wanneer ik in de verte kijk, zie ik nog net een gestreken pantalon lopen. Ik begin te spurten, maar haal hem niet in.

Doordat de man in de buurt rondjes loopt weet ik hem uiteindelijk in te halen, door hem af te snijden.

''Meneer?''

Geen reactie.

''Meneer?!''

De man draait zich verbaasd om. Een "fine", met een uitgestreken gezicht, zijscheiding en rond brilletje, kijkt me enigszins verstoord aan.

''Meneer, u begaat een overtreding.''

De man kijkt mij vragend aan.

''U negeert mijn ja-nee-sticker.''

''Hoezo?'' Vraagt hij, nog verbaasder.

''Nu ja, dit is duidelijk ongewensd drukwerk.''

''Ongewensd kan het niet zijn, Jesus is niet ongewensd.''

''Ja,'' zeg ik, ''maar ook de here Jesus moet aan het milieu denken.''

Ik duw de flyer in zijn hand en weg spurt hij.

Zich waarschijnlijk wezenloos geschrokken van iemand met andere overtuigingen.

Stuk in je kraag

Op de eerste zonnige zaterdag van het jaar, gingen vriend G. en ik de stad in.
G. moest nieuwe blouses hebben en mijn handen jeukten om hem iets modieuzer te kleden. Enigzins mokkend, en tijdrekkend, ging hij mee.

Om de overgang naar hip niet te groot te maken, had ik eerder al bij de V&D geschikte blouses gezien. Precies hetzelfde als hij al had, maar dan met zulke leuke hippe bloemige boorden. In de winkel ging G. echter tot mijn grote verbazing direct overstag.

''Is dit mode?'' ''Doe er dan maar twee van.''
Verbaasd stemde ik toe.

Gisteren stond G. met zijn nieuwe blouse voor de spiegel.
''Kijk,'' zei hij ''als ik mijn kraag zo doe, dan zie je helemaal niet dat er zo'n stuk in mijn kraag zit.''

Violen voor mijn schoonmoeder

Op het balkon staan kleine gele viooltjes. Het blad danst op de lentewind. Het vrolijke geel vormt een mooi contrast met de blauwe lucht. Ze staan klaar om op je 63e verjaardag bij je graf te zetten.

Toch, je bent nog bij alles aanwezig.
Bij mijn blousjes, afgestikt met je naaimachine.
Terwijl ik door de Aldi loop en een aanbieding zie, die je graag had meegenomen.
Je weckpotjes en je ingevroren rode kool.
Je kooktips spoken door mijn hoofd tijdens het koken, ''Flink peper.'' Fluister je in mijn oor.
De dekbedovertrekken die je kocht.
Je passeert vluchtig in een blik van je zoon.

Ik mis je,
bij elke stilte die er valt.

Het gebaar van de violen is niet alleen een contrast met de lucht. Het constrateert ook met de machteloze werkelijkheid.

Je beste vriend

Tweede kerstdag zag G. op onze beveiligingscamera iemand bij ons voor de deur onze lamp bestuderen. G. wachtte even tot diegene aanbelde en besteedde er verder geen aandacht aan. Gewoon een mooie lamp.

Nu dat hebben we geweten. De volgende dag was onze lamp 's nachts van de voorgevel gerukt. Ontzet als wij waren deden wij aangifte via internet. Tot onze verbazing was het volledig geautomatiseerd. Een waslijst van items kon geselecteerd worden als gestolen voorwerp. Tot onze verbazing konden we zelfs ''buitenlamp met infraroodsensor'' selecteren. Helaas was ook de reactie van politie gestandaardiseerd.

Bij kleine vergrijpen is het voor de politie in de meeste gevallen niet mogelijk de dader te achterhalen. Wij zullen daarom geen actie ondernemen. Hartelijk dank voor uw aangifte. Uw melding zal meetellen in onze criminaliteitscijfers.

Dus beste criminelen van Nederland. Kijk even op het aangifteformulier van de politie. Dan kun je zien waarmee je ongestraft wegkomt. De politie is immers je beste vriend.

Hakkuh!

Verbaast kijk ik naar het tafereel wat zich voor mij afspeelt. De DJ roept:
''Een verzoekje van de bruid...''
Ver onder uit zijn archief zijn Charly lownoise en mentale Theo te voorschijn gehaald.
''Hakkuh...''
Dit had ik niet achter het stel gezocht.
Een groep dertigplussers springt net iets minder dan de bedoelde 170 beats per minute op en neer. En het wordt beter:

''I want to be a hippy.
I want to be a hippy.
I want to be a hippy.
And I want to get stoned.''

De aanwezigen van onder 20 kijken verward. Wat is dit?
Een moment van nostalgie. Begin je oud te worden als je dit beter waardeert dan de huidige top 40?

Catherijnesingel

Witte aangekoekte sneeuw kleurt de straten. -5 graden Celsius. Zeseneenhalve minuut lang kijk ik naar een rood verkeerslicht. De wind waait door mij spijkerbroek, m'n lippen dreigen te barsten en onder het geweld van de straffe wind. Eindelijk springt het licht op groen. Ik steek net een beentje vooruit, als ik word aangesproken door een meisje van 17. Op haar stilleto's marcheert ze door de kou. Haar zwarte panty, past bij het minirokje, het zwarte niemandaljasje, en haar grote oorringen. Ze navigeert met een kaartje op haar Iphone. Plots kijkt ze me aan.

''Hé, waar is de Catharijnesingel!'' Het klinkt niet als een vraag, maar meer als een bevel. ''Ik moet bij het juridusch loket zijn.''
Verbouwereerd kijk ik naar het groene licht, maar neem toch maar de tijd. Zij staart apathisch naar haar Iphone.
''De Cathatijnesingel?'' Zeg ik. Volgens mij ligt er alleen een Catharijnesingel in Utrecht, maar het lijkt me vreemd dat iemand in Amersfoort dat vraagt. ''Die ken ik niet. Die ligt niet in Amersfoort.''
''Pff, tss, ik vraag het wel iemand anders.'' En met haar lange stelten beent ze weg, door de laatste seconden groen.
Met mijn kleine beentjes weet ik het nog net tot de helft van de weg te halen. Gevolgd door 5 minuten wachten in de gure wind. Er vallen alweer wat vlokjes sneeuw.

Thuis toch opgezocht waar de Catherijnesingel in Amersfoort lag. Uitzoomen in google maps levert het volgende resultaat: het juridisch loket ligt aan de catherijnesingel in Utrecht.

Ik mag hopen dat ze nog heel lang in haar minirokje door de kou heeft gedwaald.

wereldreis

''Wat hebben we een heerlijk groot huis!''
''Zo schoon!''
''Wat ligt ons bed fijn.''
''Wat een ruimte.''
''Eindelijk thuis.''

Vrolijk lachend zaten we op de bank.
Waren wij op wereldreis geweest om zo naar huis te verlangen?

Wel nee, drie dagen in een Golden Tulip Hotel was voldoende.

Dropjes

Het lijkt wel steeds erger te worden. De noninformatie op verpakkingen.

Pindakaas, waarop vermeldt wordt deze sporen van pinda's bevat. Borrelnootjes verwerkt in een fabriek waar ook noten verwerkt worden. Zout, waarop een beperkte houdbaarheidsdatum staat. Producten die ik al jaren in de keukenkastjes heb staan, moeten plots koel bewaard gaan worden. Melk schijnt niet meer geschikt te zijn voor personen met een lactoseallergie. Op thee wordt vermeld dat er 0 calorieën in zitten. Hoeveel calorieën mag je verwachten in water met een kleurtje? Gelukkig is alles van de unilever voorzien van een ''ik-kies-bewust'' logo, zodat je weet dat je bewust voor unilever kiest. Het toppunt vind ik de Albert Heijn, die overal opzet hoeveel kcal iets bevat. Drie dropjes bevatten 51 kcal. Wie eet er nu maar drie dropjes?

Vol berouw gooi ik de leeggegeten dropverpakking maar weg. Zonder te weten hoeveel dropjes erin de verpakking zaten. Dat staat er dan weer niet op.

Theory of mind

Controle

Op de deurmat ligt een briefje in comic sans. Het blijkt van een vrijwilliger van de dierenbescherming te zijn. Ze had ons al meerdere malen willen controleren. Maar ja, als we beiden werken kan ze overdag aanbellen wat wil. We maakten dus 's avonds een afspraak. Voor de zekerheid stopten G. en ik gauw de vlooienspray weg. We hoopten natuurlijk op een compliment. We hadden ons huis aangepast op de blinde kat en om haar asieltrauma re overwinnen werd ze bij ons fijn verwend. Vlak voor er aangebeld wordt ligt Miesje met vier pootjes omhoog te slapen.

"triiing" schelt de bel door het huis. Een vrouw met opgestoken haar, paarse kleding en hoge hakken stapt ons huis binnen. Ze loopt op miesje af en duwt haar hand in de nek van Mies. Miesje, die dit niet had zien aankomen, springt met vier pootjes de lucht in, rent weg, botst tegen de tafel en verdwijnt bibberend achter de kast. "heeft u het dossier gelezen?" hinten wij. Dan beginnen de vragen van de controleur. In plaats van een compliment krijgen we advies. Of de kat zich niet verveeld, omdat wij beiden werken. Misschien moet er nog een kat bij. Terwijl ze in het asiel apart zat, juist vanwege de andere katten. Vervolgens adviseert ze ons Miesje te stimuleren met een pingpongballetje. We proberen nog uit te leggen dat al zouden wij op de grond springen, dat Miesje nog niet weet waar we zijn. De vrouw blijkt echter net zo doof te zijn als onze kat. De vrouw blijft nog een uur zitten en toont ons en fotoboek met al haar huisdieren. Natuurlijk met lange verhalen. En als G. meldt dat ik bioloog ben is het hek van de dam. Na anderhalf uur verlaat de dame het huis.

Miesje kijkt bibberend om het hoekje van de kast. "Kom maar, Miesje, het is allemaal voorbij. " En we gaan geen pingpongballen naar je hoofd gooien.

Miesje

Miesje woont sindskort bij ons. Voor een behoorlijk bedrag adopteerden wij een kat, die niemand wilde. Onze mies is namelijk blind en half doof en al op leeftijd. Maar verder verkeerde ze volgens het asiel in tiptop conditie. "Heeft ze vlooien?" vroeg ik aan het meisje dat ons de kat overhandigde. "Nee, hoor, alle katten zijn vlo vrij" en ze riebelde bij de gedachte. Hoe durfde ik het te vragen.

Eenmaal bij ons bleek miezemans toch behoorlijk aangedaan. Het bruin tussen haar nagels bleek bij nadere inspectie poep. Haar nagels waren veel te lang, ze was kalend, schilferde er op los. Bij het eerste natvoer storte ze zich in het bakje. Luid spinnend en smakkend at ze alles in een teug op.

Ter compensatie bleek het asiel ons nog extra huisdieren te hebben meegegeven. Kleine leuke zwarte beestjes met zes pootjes, die zo grappig kunnen springen....