Violen voor mijn schoonmoeder

Op het balkon staan kleine gele viooltjes. Het blad danst op de lentewind. Het vrolijke geel vormt een mooi contrast met de blauwe lucht. Ze staan klaar om op je 63e verjaardag bij je graf te zetten.

Toch, je bent nog bij alles aanwezig.
Bij mijn blousjes, afgestikt met je naaimachine.
Terwijl ik door de Aldi loop en een aanbieding zie, die je graag had meegenomen.
Je weckpotjes en je ingevroren rode kool.
Je kooktips spoken door mijn hoofd tijdens het koken, ''Flink peper.'' Fluister je in mijn oor.
De dekbedovertrekken die je kocht.
Je passeert vluchtig in een blik van je zoon.

Ik mis je,
bij elke stilte die er valt.

Het gebaar van de violen is niet alleen een contrast met de lucht. Het constrateert ook met de machteloze werkelijkheid.