Bertje

Vorig jaar zat in mijn afstudeergroep een echt jochie. Je kent ze wel. Jongens van 23, die nog vol zitten van jeugdig enthousiasme. Die wilde en nergens op slaande ideeën hebben. Aanvankelijk roepen ze ''agossie'- gevoelens op, maar naar enkele minuten beginnen dit soort ''mannen'' te irriteren. Zo'n iemand hadden wij dus op de opleiding: Bertje. (Bertje heet eigenlijk anders, maar laten we hem voor zijn eigen veiligheid even zo noemen.)

Bertje was ervan overtuigd dat iedereen zich in wetenschap zou gaan interesseren als het maar gepresenteerd werd volgens het fantastische discovery programma ''brainiac''. Het onderzoek dat Bertje hieraan deed werd uiteindelijk afgekeurd. Dit omdat zijn conclusie ''dat kijkers van Cathariene Keyl minder inkomen hebben, dus dommer zijn en dus nooit voor wetenschap geïnteresseerd kunnen worden'', niet geheel wetenschappelijk juist was. Arme Bertje. Hij moest het jaar overdoen.

Helaas heb ik Bertje afgelopen week moeten aannemen als evaluatiemedewerker. Mijn baas en ik hadden goede hoop dat Bertje zou zijn veranderd. Dat hij wat van zijn vorige stage geleerd zou hebben. En vooral: Er was niemand in de wijde omtrekt van Utrecht die dit klusje wilde doen. Toen ik 'm aannam ergerde ik me al groen en geel. Vandaag was Bertjes eerste werkdag. Hij deed bij de introductie niet wat ik 'm geïnstrueerd had. Later stormde de docent bij wie hij in de klas zat mijn kantoor binnen: ''Oh, wat is het met die jongen, hij is zo irritant.''

Voorlopig heb ik mijn handen dus vol aan Bertje. Ik heb spijt dat ik niet gewoon een zwerver van de straat heb geplukt.

Speciaal voor Elly, Krijn en Daniël: Ik durf te wedden dat jullie Bertjes echte naam niet kunnen raden...