Boven op oma's zolder staat een rij witte kasten. De bruine wasmachine past bij het jaren '70 groene tapijt en het gehaakte wandkleed. De spulletjes van opa en oma staan nog steeds zoals twintig jaar geleden. Mijn zusje en ik mochten toen naar zolder om ijs te halen. Ik ben er al jaren niet meer geweest, maar nu wijst oma aan wat ze allemaal achterlaat.
''Zeg maar wat je mee wilt nemen, kindje.''
Oma gaat verhuizen. Naar een aanleunwoning in de Koperhorst. Met enige weemoed wordt alles door familie ingepakt, losgeschroefd en opgeruimd. Voltooid verleden tijd. De nieuwe woning wordt grondig gepoetst en opgeknapt, zoals een Jongman betaamd. Dit is de toekomst.
Eigenlijk zou ik alles wel willen meenemen, want het herinnert aan zo'n gelukkige tijd. Oma's witte kasten kunnen niet meer mee. Ze passen niet in haar nieuwe huis. Daarom staat één kast sindskort bij mij. Als je kast opent ruik je oma, met een vleugje schoonmaakmiddel. Voorlopig maak ik niets schoon: zo heerlijk, die vertrouwde geur.
Ik hoop dat oma ook een beetje van dit verleden kan meenemen, om nog heel veel jaren plezier te hebben in de Koperhorst.
3 opmerkingen:
Marieke wat schrijf je toch mooi!!!
En dan bedoel ik inhoudelijk.Zo treffend, je raakte me.
Pi.
Snif
je zou het zelfde schoonmaakmiddel kunnen kopen:) grapje!!
zo heeft een ieder kleinkind wel een bijzondere herrinering aan opa en oma..
groetjes
Een reactie posten