Vlekkie

Ik zit op de bank en kijk naar buiten. De maan schijnt over de tuin als een fel zoeklicht. Het licht speurt naar wat mijn ogen zoeken. In de tuin staan planten, stenen, schuttingen, het oogt echter leeg.

Al jaren zit ik 's nachts op de bank. Meestal eetend en piekerend. Toetsweken, tentamens, overleden grootouders en verdwenen zusjes, ze lieten me dolen door het holst van de nacht. Als ik dan éénmaal op de bank zit, verschijnt er altijd een knarstend pootje over het raam. ''Miauw, laat me erin.'' Vlekkie mauwt tot de hele buurt dreigt wakker te worden en ik laat d'r dan snel binnen. Meestal ook gewoon voor de gezelligheid. Vlekkie kruipt dan tegen me aan. Duwt haar kopje tegen mijn hoofd als een''kop op Marieke''. Zo brengen we de tijd samen door.

Maar vannacht verschijnt er geen pootje. De tuin is leeg. Net zoals er gisterenmiddag geen kat voor het raam zat te drentelen toen ik de auto inparkeerde. Ik treur vanacht op de bank om jou. Het is ongelofelijk hoe mens en dier van elkaar kunnen houden. Je piepte er tussenuit toen ik je doodstrijd niet meer kon aanzien en zei'' Vlek, ga maar, als je niet meer kunt.'' Helaas, je ging. Na 16 jaar mis ik je gruwelijk. Het huis is leeg zonder je, weer een stukje leger.