Een tijd van komen

Onze taal zit vol van cliché uitdrukkingen, die helaas waar zijn. Zo komt aan alles een eind. En is er een tijd van komen en een tijd van gaan. Dat geldt zowel voor materiele als immateriele zaken. Veel mensen vinden het niet moeilijk om van materiale spullen afstand te doen. In onze wegwerp maatschappij is alles vervangbaar, alles maakbaar. Dus waarom zou je het bewaren?

Afgelopen zaterdag heb ik mijn handtekening gezet onder een contract, waar ik me nog steeds een beetje schuldig over voel. Ik heb namelijk mijn trouwe YX-40-BR verkocht. Voor mijn rode bolide was de tijd van gaan aangebroken. Hoewel het slechts een auto is, slechts materie, doe ik er mijn pijn in het hart afstand van. Gek, want de nieuwe wagen is voorzien van alle luxe en ik moet daar blij mee zijn. Misschien is het juist die luxe, het opgeven de bohémien auto, de nostalgie van de cassettebandjes, het rijden bij 60 graden celsius, het gebrek aan stuurbekrachtiging, de rammelende motor en de slechte versnellingen. Wellicht is dat het...

Hoogstwaarschijnlijk is het eerder een afscheid van een tijdperk. Want wat heb ik veel meegemaakt met de Starlet. 2004 tot en met 2007 waren roerige jaren. In het holst van de nacht (of in de vroege ochtend) zijn wij regelmatig van Utrecht naar huis gescheurd. Ik ben er mee aangereden. Ik heb vele vriendinnen naar hun plaats van bestemming vervoert. Samen meebleren met H. op de muziek van Guus Meeuwis. Ook heb ik er zovaak tevergeefs mee staan posten voor het huis van S. Ik heb er tropische bijenkolonies in vervoerd. Twee keer heb ik mezelf ermee verhuist. Ik heb M. ermee vanaf de ''trein uit Canada'' gehaald. Ik heb M. geholpen met verhuizen. Ik heb geparkeerd gestaan bij verschillende scholen: leerlingen herkennen de rode starlet. En nu start ik met werken. Ik kan een nieuwere auto betalen en doe mijn trouwe autootje zomaar weg. De wens om het te willen bewaren komt niet voort uit een wens in een gammele auto te rijden. Ik heb niet zomaar een blik verkocht, maar een auto met een verleden.