Verwelkte rozen

Het was een mooi gezicht: Een emmer vol rozen voor Valentijn. De leerlingen van school x hadden een Valentijnsactie georganiseerd en konden elkaar anoniem rozen sturen. Rood en trots stonden de rozen te staan. Wachtend op wat komen zou. De spanning was duidelijk merkbaar. De rozen wisten niet wat ging komen, de leerlingen wachtten vol spanning af wie er één zou krijgen. De rozen werden verstopt onder mijn bureau en ik, bloemenliefhebber, kon kijken hoe mooi de volbloed rozen waren.

In de pauze werden de rozen uitgedeeld. Ik en de rozen dachtten dat nu de climax kwam. Ik zag al helemaal voor me hoe de leerlingen deze schoonheden in water zouden zetten en vertroetelen. De rozen hadden dat natuurlijk ook gehoopt. Op deze manier werd hun dood nog even uitgesteld. De rozen, geplukt om te sterven, wisten dat hun dood een nobel doel zou dienen: een liefdesverklaring.

Wat toen gebeurde was schokkend: De leerlingen keken even wat op het kaartje stond. Rukten het chocolade paasei wat eraan zat af en bedankten elkaar. Ze legden de rozen, zonder water (!), naast zich neer en gingen over tot de orde van de dag: bankhangen!

Het eind van de dag lag de school bezaaid met verwelkte rozen. Nu vraag ik je? Stelt het leven van en plant dan niets voor? Wat een toppunt van verspilling.

Tot slot: de volgende anti-valentijnspagina kan ik aanraden voor anderen die zich ook ergeren aan verspilling. (Klik op de kaart.)