De laatste tijd vraag ik me iets af: Ben je wie je wordt of word je wie je bent?
Geen paniek. Ik ben niet in een identiteitscrisis gestort. Ik lees voor de lerarenopleiding zoveel informatie over kinderen die zichzelf moeten ontplooien, dat ik me afvraag hoe je wordt wie je wordT of dat je dat gewoon al bent.
Dat klinkt vaag en dat begrijp ik. Maar goed, ik zal een voorbeeld geven waardoor het helderde wordt:
Een jaar of 12 terug vroeg vriendin Marjolein aan mij wat ik wilde worden. Ik antwoordde dat ik het nog niet precies wist. Iets met de natuur. Boswachter misschien. Wat me ook ontzettend leuk leek was werken op een centrum voor natuur- en milieu-educatie als Landgoed Schothorst.
Marjolein wist het ook nog niet zo goed zei ze. Iets met kinderen dacht ze. Ik antwoordde iets in de trant van: ''Hmm, kleine kinderen lijken me niet zo leuk, misschien iets op de middelbare school. ''
Hoe het daarna met mij verlopen is weten de meesten. Boswachter bleek te gemakkelijk. Ik ging biologie studeren, maar dat was niet. Ik mistte iets en ging voor educatie. Ik kreeg een stageplaats aangeboden bij nota bene Landgoed Schothorst. Dat bleek het ook niet helemaal te zijn. Al dat basisschoolgefreubel. Nu ben ik op het punt aangeland dat ik biologie onderwijs aan kinderen. Geen jonge kinderen, maar op een middelbare school. Marjolein bleef vriendin en werd pedagoog.
Dit roept bij mij vragen op. Alle boeken staan vol over ontplooiing, keuzen uittesten en verwerpen. Ik daarentegen ben geworden wie ik dacht dat ik in groep 7 zou worden. Is die ontplooiing wel zo vrij? Ben ik nou geworden wie ik dacht dat ik zou worden? Of ben ik geworden wie ik was en wist ik dit gewoon al op zeer jonge leeftijd...
Is er iemand die hier een interessant licht op kan werpen?
PAS OP: TE VEEL REFLECTEREN KAN SCHADE AAN UW GEITENWOLLENSOKKEN VEROORZAKEN.
2 opmerkingen:
Tja.
Nou, ik ben zeker niet geworden wie ik verwachtte te worden, maar mijn beroepeninteresse was dan ook erg gevarieerd. Ik geloof dat het ergens begon met boerin (mijn buren waren boer en hadden schaapjes, koeien, honden en het was er beregezellig), toen kwam waarschijnlijk dierenarts (ligt nog wel in de buurt), bij de politie (huh?), psychologie, maatschappelijk werk, fotografie; dat leidde tot de kunstacademie, waar ik afstudeerde met video en nu doe ik een lerarenopleiding.
Ik ben geworden wie ik nooit wilde worden: leraar.
Nog steeds zie ik interessante mogelijkheden. Engels studeren. Of Nederlands. Dansdocente worden. Als ik ooit mijn exacte vakken had bijgehouden, fysiotherapie of iets anders in de gezondheidszorg.
Oftewel: het verschilt nogal. Sommigen weten het meteen en anderen weten het nooit..!
Een reactie posten