Mevrouwtje

Donderdagmiddag. De herfstvakantie begint voor mij. Ik ben moe van 8 uur slapen in de week in mijn studentenhuis. Zelf veroorzaak ik geen lwawaai, maar ik krijg het vermoeden dat sociale wetenschappen bestaan om hardwerkende mensen uit hun slaap te houden. Daarnaast lukt het me niet meer om me nog jong en student te voelen. Op een bepaalde leeftijd ren je liever niet meer giebelend dronken over straat. Dan wil je voor 10-en in bed liggen, omdat je op tijd voor de klas moet staan.
Verder heb ik hoofdpijn en ben ik duf van een week hard werken. Gelukkig zit ik in mijn prachtige Toyota Startlet. Ik sta voor het stoplicht en neurie stiekem mee met Sting. Niemand die me tenslotte hoort.
Plots een klap. Ik vlieg naar voren. Mijn gordel klemt iets vervelend af. (Die dingen zijn echt vrouwonvriendelijk!) Daarna weet ik het even niet meer. Er is een vrachtwagen bij me achterop gereden constateer ik na enkele seconden. Ik schrik me te pletter.
''Zou de achterkant van mijn prachtige starlet aan gruzelementen zijn? Nee, nee. '' Denk ik.
De vrachtwagenchauffeur rukt inmiddels het portier open.
''Gaat het?'' Vraagt hij.
''Nou, dat was een enorme klap hierbinnen.'' Voelend aan mijn nek die toch wel zeer doet.
''Niets aan de hand,'' zegt de man, ''er is geen schade.''
''Sorry, zou een gepast excuus zijn. '' denk ik.
Samen gaan we kijken naar de achterkant van de auto. En ja, hoor een mooie deuk. Ik wijs 'm aan en zeg iets over een schadeformulier.
De man zegt: ''Ach, mevrouwtje, dat is lak, dat kan nooit van de botsing zijn.'' Plots ben ik niet meer moe en duf. Ik word witheet. Mevrouwtje! Mevrouwtje!
Dat leerlingen, studenten en onbekenden mij mevrouw noemen had ik inmiddels geaccepteerd. Maar dit!
Mevrouwtje! Hoe haalt hij het in zijn hoofd!
Ik eis zijn naam en telefoonnummer en na veel protesteren krijg ik het. Heb ik weer, een associale chauffeur op mijn bumper. Grr, mevrouwtje!