De roltrap

Ik wilde net de roltrap naar beneden opstappen, toen ik je naar boven zag komen. Kletsend met J.. Schijnbaar is hij nog steeds je vriend. Mijn voet stond al op de eerste tree en ik kon me eigenlijk niet meer omdraaien, want inmiddels had jij mij ook gezien. Omdraaien zou afdruipen zijn. De roltrap bewoog zich ongenadig voort. Onze ontmoeting zou worden als een onweersbui die je ziet aankomen, terwijl je je regenpak vergeten bent. Onvermijdelijk, onvoorbereid en onaangenaam.
Op het moment dat je me zag keek je spontaan alleen nog maar naar J. 's sportgympen. Je zweeg: met je mond, ogen en lichaam. Je communiceerde genoeg dus. De roltrappen waarop wij stonden rolden door tot het punt waarop wij elkaar passeerden.

Je zei niks.

Ik ook niet. Ik was er nog niet aan toe weer afgewezen te worden.

Zo kwam het dat ooit de leukste zussen van Amersfoort elkaar passeerden op de roltrap bij de Blokker. Als slechts willekeurige voorbijgangers. Slechts passanten in tijd. Niet meer, niet minder.

Ik had altijd al een hekel aan roltrappen.