Vleugje opa

Deze zaterdag was een bijzonder druk. Sinds mijn ouders het huis verlaten hebben lijkt hier alles kapot te gaan. Zo begon de koelkast ongevraagd te vriezen en de schuur liep onder water. Naast het oplossen van deze probleempjes moesten mijn planten nog overgepot worden. De boodschappen moesten nog gedaan worden en de was nog opgehangen. Kortom, een zaterdag waarop je door de Albert Heijn rent. Niets bijzonders dus:

Tijdens het uitkloppen van mijn beddengoed steek ik mijn hoofd naar buiten. Ik ruik de geur van augustus, zomers en vergankelijk. ''Aan alles komt een eind'' denk ik, ''aan schuurtjes, koelkasten en zomers.'' Ik ruik de opstijgende vochtige aardedamp na de plensbuien. De aardelucht is vermengd met die van overrijpe bramen, rijpende pruimen en reeds rottend blad. Ik haal diep adem en plots ruik ik het. Heel even ruik ik de geur van mijn opa. Als een briesje passeert hij. ''Gos, dat is waar ook'' denk ik, ''hij was vandaag jarig. Het is al weer 9 jaar geleden dat hij voor het laatst met een dikke knipoog een advocaatje met slagroom (uit zicht van mijn oma) in mijn handen duwde. '' Alles kan dan wel vergankelijk zijn, maar het gevoel blijft. Ik denk dat ik vandaag maar een advocaatje op hem neem.