Even de achterbank inklappen en het is ongelovelijk wat erin past. Twee verhuisdozen, een nachtkastje, een stofzuiger, dekbedden, een hoofdkussen, een zak aardappels, een laptop, twee vuilniszakken en met enig aanduwen een jonge vrouw van 1, 65 en haar handtas. De auto is kokend warm. Met alle raamjes open en lekkere muziek maakt dat ook niet uit. ''Het staat bijna stoer'' denk ik nog, met mijn zonnebril-opzetklepje op.
Met een buitentemperatuur van 36 graden trilt de lucht boven het asfalt, maar het is uit te houden. Ik ben bijna thuis. Voor het één na laatste stoplicht, op de rondweg in Amersfoort, maakt mijn trouwe makker plots een raar geluid. ''Blorp.'' Daar sta ik vooraan bij het stoplicht. Wanhopig probeer ik te starten. De rij auto's achter me wordt al zo lang dat ze niet meer in het spiegeltje passen. Gelukkig komt er al gauw een bosje mannen aan om mij van de weg te duwen. Zonder overleg beginnen ze te duwen, maar inmiddels is ook het stuurslot erop gesprongen en rijdt mijn starlet de linkerbaan op in plaats van de berm in. Nu irriteer ik twee rijstroken, want een potige bouwvakker begint heftig te toeteren. Als we weer stilstaan ontgrendel ik snel het stuurslot.In een flits word ik de berm ingedwud. De mannen vragen of ik een mobiel heb, zwaaien en zijn foetsie. Daar sta ik dan in het verdorde bermgras in de volle zon. ''Jammer,'' denk ik ''dat het ene flesje water er niet meer bij paste...''
*Speciaal voor die vriendinnen die nog steeds niet weten wat een Starlet is. Een plaatje van mijn favoriete auto:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten