Amersfoort

Amersfoort, medio jaren ‘80. Het is feest. Aan de stadsrand is de nieuwbouwwijk Schothorst voltooid. De 100.000e Amersfoorter is een feit.
Amersfoort is een mooie middeleeuwse provinciestad. Ook wel het Brugge langs de Eem genoemd. Gierzwaluwen cirkelen zomers langs de hoge stadstoren. Het geluid van het carillon draagt frivool door de stad. Japanners komen er op vakantie
en het is gelukkig niet de stad van lange Fransie.
Amersfoort is nog ongerept. Onbekend.

Amersfoort, anno 2006. De bestrating van de stad lopen als de stappen van de polonaise. Heerlijk oud en vertrouwd, eindeloos bekend. Dit is mijn stad, zoals ik die ken.
Toch knaagt er iets. Schothorst ligt intussen praktisch in de binnenstad. Er zijn 130.000 inwoners en de 160.000 zal nog slechts enkele jaren duren. Wie zondag wandelt in het bos en de mensen vriendelijk gedag zegt kan verstrooide en verstoorde blikken verwachten. Ik ken Amersfoort nog wel, maar de Amersfoorters niet meer.

Een IKEA is verrezen en Amersfoort is landelijk nieuws. Amersfoort is bekend, eindelijk. En hoe? In een of andere vete heeft een jongen een ander afgemaakt. Zinloos geweld, naar het schijnt. Politiewagens scheuren rond, mensen worden opgepakt. Hysterie rondom een ‘’stille’’ tocht. Amersfoort is bekend bij de rest van Nederland, maar bij mij niet meer. Jongens blijft met je poten van elkaar af en blijft met je poten van mijn Amersfoort.