Albert

Met enige regelmaat gebeurt het me wel eens. Mannen zien mij niet staan. Meestal wijd ik het aan mijn lengte, mijn gebrek aan zelfvertrouwen voor een gewaagd danspasje, of het feit dat mannen gewoon stekeblind zijn, je weet het niet.

Maar de afgelopen weken word ik door een man over het hoofd gezien wat me toch veel verdriet doet. Het is Albert. Mijn (ex)-begeleider, waar ik niets aan had. Bij iedere bespreking, het maakt niet uit wat ik zeg, waar ik zit, of welk pikant bloesje ik aan trek. Hij kan alleen maar kijken en praten tegen mijn projectpartner Krijn. Nu is Krijn natuurlijk een bijzonder intrigerende persoonlijkheid, maar toch zit het me dwars. Hoe kan het nou toch? Het is zelfs zo erg dat ik zonder Krijn niet door de man herkend wordt.

Laat ik er maar weer een positieve draai aangeven: Wat een gemiste kans voor Albert.