Het regende al een hele poos
het weer was herfstachtig troosteloos.
Regen druilde langs de ruiten,
ik keek en zag niets buiten.
Ramen waren met zweet beslagen
in de bus was iedereen aan het klagen.
De bus was gevuld met puntlaarzen, rokken en gucci-tassen,
hippe jasjes, staartjes en roze dassen,
en hier een daar een jeugdige heer,
gekleed zo troosteloos als het weer.
'St. Janskerkhof!'' Schalde de buschauffeur luid,
en daar stapte de bonte menigte uit.
Een groep grauwe beta-figuren was wat overbleef nadien,
en hoewel we onszelf als intelligenter zien,
moet ik die alfa-meisjes toch nageven,
ze gaan een stuk kleurrijker door het leven.
1 opmerking:
Beste Anonieme Bioloog,
na maaaaaanden neem ik weer eens een kijkje op dit weblog en kom erachter dat het totaal veranderd is. Leuk! Grappig gedichtje ook, zelfs het ritme (of hoe heette dat ook alweer volgens meneer Visser, metrum ofzoiets?) loopt lekker :)
Bijf schrijven,
Froukiwi
Een reactie posten